เมื่อคืนนี้เองผมไปเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาล ช่วงนั้นก้อปะมาณ ตี2กว่า เพือนผมปะสบอุบัติเหตูรถมอเตอร์ไซค์คว่ำผมได้ข่าวจึงรีบไปเยี่ยมเพื่อนผมที่โรงพยาบาลผมไปคนเดียว
พอไปถึงที่โรงพยาบาลตอนนั้นที่โรงบาลเงียบมากแทบจะไม่มีคนอยู่เลย วังเวงน่ากลัวมากผมก้อไม่รู้ว่าเพื่อนผมอยู่ห้องไหน ผมก้อไม่รู้ทำไงดีผมก้อเดินไปถามหมอว่ามีคนเจ็บเข้ามารักษาตัว ที่ชื่อ ทอมมี่ไหม
หมอก้อบอกว่าคนไข้ที่ชื่อทอมมี่ อยู่ห้องฉุกเฉินไมสามารถเข้าไปเยี่ยมได้เพราะหมอกำลังทำแผลอยู่ ถ้าจะเยี่ยมก้อต้องนั่งรอจนกว่าหมอจะทำแผลเสร็จ ผมก้อเลยต้องนั่งรอเพราะไหนๆก้อมาแล้วจึงไม่อยากเสียเที่ยว แล้วที่ผมต้องนั่งรอก้อจะเป็นเก้าอี้เยอะๆแถวยาวๆ แต่เชื่อไหมว่าตอนนั้นไม่มีใครนั่งรอที่เก้าอี้เลยมีแต่ผมคนเดียว
บรรยากาศก้อสลัวๆเพราะทางโรงบาลตอนดึกๆจะเปิดไฟเป็นบางดวง ผมก้อนั่งรอไปหันหลังไปมองรอบๆข้างๆไปดูเพื่อว่าจะมีใครมานั่งรอญาติ ผมก้อมองไปรอบๆอยู่นานก้อไม่มีใครมานั่งเลย ผมก้อรู้สึกหวิวๆ แล้วสักพักผมหันไปข้างหลังก้อเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งอยู่เก้าอี้แถวหลังสุด ผมก้อรู้สึกอุ่นใจว่าเฮ้อโชคดีมีคนมานั่งเป็นเพื่อนแล้ว
แล้วผมก้อหันหลังกลับไปอีกครั้งผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว ผมตกใจมาก แต่ผมก้อคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงจะไปห้องน้ำเดี๋ยวคงจะมามั้ง
แล้วสักพักหมอก้อเปิดปะตูออกมามีคนคนไข้ถูกเข็นรถนอนออกมามีผ้าคลุมหน้าเป็นอันรู้กันเลยว่าคนนั้นตาย
แล้วที่ใต้รถเข็นก้อจะมีเสื้อผ้าของคนตายใส่ถุงพลาสติกอยู่ ผมมองไปก้อต้องขนหัวลุกเพราะเสื้อผ้าในถุงพลาสติกนั้นผมจำได้ดีว่าเป็นชุดของผู้ชายคนที่นั่งข้างหลังผมเมื่อกี้
แสดงว่าเมื่อกี้คนที่นั่งข้างหลังผมคือคนตายเมื่อกี้แน่ๆแสดงว่าเค้ายังไม่รู้ตัวว่าเค้าตาย แล้วผมก้อสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหมอเปิดปะตูออกมาแล้วเข็นรถเข็นนั่งมีทอมมี่นั่งอยู่
ผมก้อรีบไปหาทอมมี่ผมยังไม่ได้พูดอะไรทอมมี่ก้อบอกว่าพี่เมื่อกี้เตียงข้างๆผมมีคนตายด้วยอะ ผมก้อไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะผมรู้แล้วและเจอจังๆเมื่อกี้นี้เอง ผมกะว่าถึงบ้านก่อนถึงจะเล่าให้ทอมมี่ฟังเพราะไม่อยากให้ทอมมี่ขวัญเสีย
แล้วพอถึงบ้านผมก้อเล่าให้ทอมมี่ฟังทอมมี่ได้ฟังก้อตกใจแล้วกลัวจนไม่กล้ามาทำแผลล้างแผลที่โรงพยาบาลนี้เลยโรงพยาลนี้เป็นโรงบาลรัฐบาล เพื่อนๆก้อน่าจะรู้กันดีนะว่าโรงบาลรัฐบรรยากาศน่ากลัวขนาดไหนเวลากลางคืนดึกๆ)
พอไปถึงที่โรงพยาบาลตอนนั้นที่โรงบาลเงียบมากแทบจะไม่มีคนอยู่เลย วังเวงน่ากลัวมากผมก้อไม่รู้ว่าเพื่อนผมอยู่ห้องไหน ผมก้อไม่รู้ทำไงดีผมก้อเดินไปถามหมอว่ามีคนเจ็บเข้ามารักษาตัว ที่ชื่อ ทอมมี่ไหม
หมอก้อบอกว่าคนไข้ที่ชื่อทอมมี่ อยู่ห้องฉุกเฉินไมสามารถเข้าไปเยี่ยมได้เพราะหมอกำลังทำแผลอยู่ ถ้าจะเยี่ยมก้อต้องนั่งรอจนกว่าหมอจะทำแผลเสร็จ ผมก้อเลยต้องนั่งรอเพราะไหนๆก้อมาแล้วจึงไม่อยากเสียเที่ยว แล้วที่ผมต้องนั่งรอก้อจะเป็นเก้าอี้เยอะๆแถวยาวๆ แต่เชื่อไหมว่าตอนนั้นไม่มีใครนั่งรอที่เก้าอี้เลยมีแต่ผมคนเดียว
บรรยากาศก้อสลัวๆเพราะทางโรงบาลตอนดึกๆจะเปิดไฟเป็นบางดวง ผมก้อนั่งรอไปหันหลังไปมองรอบๆข้างๆไปดูเพื่อว่าจะมีใครมานั่งรอญาติ ผมก้อมองไปรอบๆอยู่นานก้อไม่มีใครมานั่งเลย ผมก้อรู้สึกหวิวๆ แล้วสักพักผมหันไปข้างหลังก้อเห็นมีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งอยู่เก้าอี้แถวหลังสุด ผมก้อรู้สึกอุ่นใจว่าเฮ้อโชคดีมีคนมานั่งเป็นเพื่อนแล้ว
แล้วผมก้อหันหลังกลับไปอีกครั้งผู้ชายคนนั้นหายไปแล้ว ผมตกใจมาก แต่ผมก้อคิดเข้าข้างตัวเองว่าเค้าคงจะไปห้องน้ำเดี๋ยวคงจะมามั้ง
แล้วสักพักหมอก้อเปิดปะตูออกมามีคนคนไข้ถูกเข็นรถนอนออกมามีผ้าคลุมหน้าเป็นอันรู้กันเลยว่าคนนั้นตาย
แล้วที่ใต้รถเข็นก้อจะมีเสื้อผ้าของคนตายใส่ถุงพลาสติกอยู่ ผมมองไปก้อต้องขนหัวลุกเพราะเสื้อผ้าในถุงพลาสติกนั้นผมจำได้ดีว่าเป็นชุดของผู้ชายคนที่นั่งข้างหลังผมเมื่อกี้
แสดงว่าเมื่อกี้คนที่นั่งข้างหลังผมคือคนตายเมื่อกี้แน่ๆแสดงว่าเค้ายังไม่รู้ตัวว่าเค้าตาย แล้วผมก้อสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหมอเปิดปะตูออกมาแล้วเข็นรถเข็นนั่งมีทอมมี่นั่งอยู่
ผมก้อรีบไปหาทอมมี่ผมยังไม่ได้พูดอะไรทอมมี่ก้อบอกว่าพี่เมื่อกี้เตียงข้างๆผมมีคนตายด้วยอะ ผมก้อไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะผมรู้แล้วและเจอจังๆเมื่อกี้นี้เอง ผมกะว่าถึงบ้านก่อนถึงจะเล่าให้ทอมมี่ฟังเพราะไม่อยากให้ทอมมี่ขวัญเสีย
แล้วพอถึงบ้านผมก้อเล่าให้ทอมมี่ฟังทอมมี่ได้ฟังก้อตกใจแล้วกลัวจนไม่กล้ามาทำแผลล้างแผลที่โรงพยาบาลนี้เลยโรงพยาลนี้เป็นโรงบาลรัฐบาล เพื่อนๆก้อน่าจะรู้กันดีนะว่าโรงบาลรัฐบรรยากาศน่ากลัวขนาดไหนเวลากลางคืนดึกๆ)
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น