วันหนึ่งผมไปบ้านคุณแม่ของพลอย เพื่อจะไปเยี่ยมมะปรางซึ่งเป็นลูกผมกับพลอยเอง มะปรางเล่าให้ฟังว่าแม่ฝากบอกพ่อว่า แม่รักพ่อ ตกกลางคืน ทุกคนหลับไปแล้ว เหลือเเต่ผมที่นั่งมองดวงดาวอยู่บนฟ้า
ผมพูดกับตัวเองว่า สักวันผมคงจะได้เจอพลอยแน่ๆ ทันใดนั้นผมได้ยินเสียงจะเข้ดังออกมาจากห้องเก็บของ ผมเดินลงไปชั้นล่าง ผมค่อยๆเปิดประตูห้องเก็บของ ผมตาฝาดไปหรือเปล่า ผมเจอพลอยนั่งดีดจะเข้อยู่
ผมจึงเรียก"พลอย"หลายครั้ง พลอยก็ไม่พูดแม้สักคำเดียว พอเสียงจะเข้จบลง พลอยหั้นมามองหน้าผม พร้อมกับกอดผม ราวกับว่าไม่ได้เจอกันมา10กว่าปี พลอยบอกว่าฉันคิดถึงคุณเหลือเกินทำไมคุณต้องไปจากฉัน
ผมตอบว่าผมไปทำงานที่ญี่ปุ่นผมกลับมาหาคุณแล้วพลอย พลอยพูดลูกเราสองคนเป็นอย่างไรบ้าง ผมยังงงและสับสนว่าใครเป็นลูกคนแรก ใครป็นลูกคนรอง ผมจึงตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า มอสยังเรียนต่อปี2ที่ญี่ปุ่นอยู่เลย ส่วนมะปรางยังเรียนไม่จบป.6เลยคุณ พลอยถามผมว่า คุณ แล้วมอสเรียนคณะไหน ผมตอบ เรียน...เกี่ยวกับการบริหารนะคุณ
ทันใดนั้นไอโชคน้องชายพลอยวิ่งมาบอกว่า พี่พงษ์!! คุยกับใคร ถ้าพี่คุยกับพี่พลอยอย่าคุยกันเลย เพราะพี่พลอยตายแล้ว รุ่งเช้า มะปรางดีดจะเข้ให้ผมฟังอย่างไพเราะมาก ส่วนมอสเพิ่งกลับจากญี่ปุ่นได้เล่าเรื่องราวต่างๆมากมายให้คนที่โง่เขลาอย่างผมให้ฟัง
นับจากนั้นผมจะทำบุญไปให้พลอยทุกวันเลย
ไม่มีความคิดเห็น :
แสดงความคิดเห็น